„ვიშ, რა ლამაზია!“
– „რა სულელური შეძახილია”, – გავიფიქრე. რომელიღაც სახლის სხვენში დამაყენეს კრამიტებში ამოჭრილ ფანჯარასთან ექვსი-შვიდი წლისა, კინოკამერა მომიშვირეს და ვიღაც სათვალიანმა კაცმა მითხრა: – „აბა, გახედე სივრცეს და თქვი: – „ვიშ, რა ლამაზია!”. მსუქანი ქალი გამოხტა გვერდიდან და – „დუბლ… პრობა…“, – დააჭახუნა ცარცით თეთრად აჭრელებული ხის შავი კვადრატი. მთელი გადამღები ჯგუფი ინტერესით მომაშტერდა. სამჯერ გამამეორებინეს, „ვიშ, რა ლამაზია!”. შევატყვე, რომ არ მოეწონათ ჩემი მცდელობები. ცას გავყურებდი ფუნიკულიორის მხარეს, მართლა ლამაზ და გადასარევ ხედს თრიალეთის ქედისა, რომელსაც დღის ყველა მონაკვეთში ვიცნობდი განსხვავებულს, სულ სხვადასხვანაირს. ჩემი ოთახიდან, ბავშვობისდროინდელი ფიქრისგორიდანაც იგივე სურათი მოჩანდა. ფუნიკულიორის გვერდით, ქედის გაყოლებაზე, სხვა ანძებიც ინთებოდნენ წითელ ნათურებად ღამღამობით. ლოგინიდან ვხედავდი დაძინებისას. „ვიშ” კი არა, საიდუმლოდ ახლობელი და მშვენიერი იყო, რაზეც მიმანიშნებდნენ. სწორედ ამ პეიზაჟს წამიერად მიშტერებულმა ვიგრძენი პირველად სასოწარკვეთა და გამაოგნა დაუფლებულმა შიშმა და აქამდე არგანცდილმა უძირო სისასტიკემ. თან, – „პატარა ვარ ამისთვის-მეთქი”, – ესეც გავიფიქრე, კარგად მახსოვს. მოკლე შემოტევა იყო, მალევე გადაიარა მძიმე ტალღამ და მიმზიდველი და მშობლიური გახდა ისევ ანძა, გვერდითა ანძებიც და თრიალეთის ქედიც, კვლავ…
ვიდექი სხვენში გადამღებ ჯგუფთან ერთად. მორიდებულად მეღიმებოდა და არ გამჩენია სურვილი ამეხსნა იმ სათვალიანი კაცისთვის, ან კინოჯგუფის სხვა წევრებისთვის, თუ როგორი არასწორი წამოძახილია „ვიშ”, თავისი „ლამაზიანად”. და რომ, მათზე ბევრად მეტი ვიცოდი ამ ხედის შესახებ. ვიდექი, მრცხვენოდა ოდნავ, ალბათ უფრო მათ გამო, რადგან ვხვდებოდი, რომ უხერხულად სულელური და შეუფერებელი შეფასება მოეფიქრებინათ დასაძახებლად, შემოსაძახებლად…
ცოტა ხნით ადრე, ბებიაჩემმა, მედეა ჯაფარიძემ, ფუნიკულიორზე წამიყვანა სასეირნოდ. მაისის მზიანი დილა იყო. „ტრამვაიჩიკით” ავედით. ყველა მეგაფონიდან Little Man ისმოდა დალიდას შესრულებით, ფრანგულად. დიდი ზეიმის მოლოდინში ვიყავი, სადღესასწაულოდ მომზადებული. დიდი მედეას (ოჯახში ასე ვეძახდით) ჯადოსნური დანაპირების ახდენა იწყებოდა… დაწყებულიც იყო უკვე…
ფუნიკულიორის პარკში ციგნის ბავშვები დაქროდნენ გუნდ-გუნდად, თამაშობდნენ ხმაურიანად. უცხოელი ტურისტების ჯგუფი შენიშნეს და „ჟვაჩკების” სამათხოვროდ შემოესივნენ ალყად. ისინიც ურიგებდნენ მუჭებით ფერად-ფერად „კევებს”. ვიღაც, სწორედ რომ „ძაღლმა“, ფორმიანმა მილიციელმა უხცოელების წინაშე საბჭოთა „ღირსება” დაიცვა და საზარლად გალახა ბოშა ბავშვი… გადაიდო ჩემი ზეიმი. მილიციის განყოფილებაში აღმოვჩნდით. მე გემოზე მოვთქვამდი, სულ სხვა ამბებს და ატრაქციონებს ველოდი. აქ კი, დიდ მედეას მთელი განყოფილება „სმირნაზე“ ჰყავდა დაყენებული უფროსის თამადობით და საშინლად უბრაზდებოდა. ცალი ხელით მე ვეჭირე (რამდენჯერმე მკაცრად მომთხოვა გაჩუმება), ცალით – გაყურსული ციგნის გოგო. ცხელი დღე აყარა უსაქციელოდ ფურაჟკებმოხსნილ, თავჩაქინდრულად მდგარ მილიციელებს. ის, მთავარი თახსირი, ბავშვის გამლახველი, ქვეშევრდომების ზურგს უკან იმალებოდა. გარეთ გამოსული მე და ის გოგო კი დაგვსვა დიდმა მედეამ ჯაჭვებიან საქანელაზე, მაგრამ მაშინ ჩავთვალე, რომ ზეიმი დაკარგული იყო, ვერ შედგა…
დღევადელ ფიქრისგორას ფუნიკულიორი მოსტაცეს. ვეღარც მთავარ ანძას ვხედავ, მახინჯი შენობებით ამოქოლილს და ვეღარც მომცრო, წითელნათურიანებს… არა, ერთი მათგანი მაინც ჩანს. მარჯვნივ, ქედის გაყოლებაზე, ღამღამობით ციმციმებს ძველებურად.
რეზო თაბუკაშვილი
